W kończynach górnych zmiany miażdżycowe powstają najczęściej w obrębie tętnicy podobojczykowej i pnia ramienno-głowowego. Choroba tętnic kończyn górnych może być spowodowana niekoniecznie tylko przez miażdżycę ale i przez inne choroby układu tętniczego w kończynie górnej. Objawem zmian klinicznych jest najczęściej nierówne ciśnienie tętnicze mierzone na kończynach górnych. Drobna wydawałoby się różnica od 15 mmHg może świadczyć o zwężeniu tętnicy podobojczykowej. Do pozostałych objawów zaliczyć można zawroty głowy, problemy z widzeniem, przeciwstronne niedowłady połowicze, dysartrię, utratę świadomości, napadowe upadki, ataksję, zaburzenia czuciowe, wzrokowe oraz zaburzenia postawy.

Pacjenci z pomostem aotralno-wieńcowym są narażeni dodatkowo na rozwinięcie się z tetnicy piersiowej wewnętrznej niedokrwienia mięśnia sercowego jako korelacja z symptomem podkradania tętnicy podobojczykowej. Innym powikłaniem nieleczonej choroby tętnic kończyn górnych może być również udar mózgu, związany z zaopatrywanym przez tętnice szyjną i tętnicę kręgową obszarem.

Pacjenci, u których diagnozuje się chorobę tętnic kończyny górnej skarżą się przede wszystkim na kurczowe bóle pojawiające się przy wysiłku fizycznym (tzw. chromania kończyny górnej), bóle spoczynkowe oraz niedokrwienie palców (w cięższych przypadkach). Szczególnie niebezpieczny dla chorych jest zespół podkradania tętnicy podobojczykowej z niedokrwieniem mięśnia sercowego, zwłaszcza jeśli zostali wcześniej poddani rewaskularyzacji z użyciem pomostu z tętnicy piersiowej wewnętrznej lub też mają objawowe zwężenie pnia ramienni-głowowego spowodowane miażdzycą. Wówczas choroba tętnic kończyn górnych może zagrażać życiu, w innym przypadku rokowania są relatywnie dobre.

W celu dobrania odpowiedniego przebiegu leczenia konieczne jest przeprowadzenie właściwej diagnostyki klinicznej w oparciu o badanie fizykalne i szczegółowy wywiad. W ich skład powinien m.in. wchodzić pomiar ciśnienia tętniczego mierzony na obu kończynach pacjenta, ocena tętna mierzona na tętnicach pachowych, promieniowych, ramiennych oraz łokciowych. Kolejnym elementem badania fizykalnego powinno być osłuchiwanie, poczynając od dołu nadobojczykowego. Wszelkie objawy zgłaszane przez pacjenta lub obserwowane przez lekarza, takie jak bóle ramienia, bladość, parestezje, różnice w wartościach ciśnienia na ramionach, oziębienie oraz deficyty tętna wymagają szczególnej uwagi gdyż sugerują konieczność dalszej diagnostyki w kierunku choroby tętnic kończyn górnych.

Do badań diagnostycznych wykonywanych w celu rozpoznania choroby tętnic kończyny górnej zalicza się ultrosonografię techniką duplex. Jest ona szczególnie pomocna w określeniu czy problemem chorego jest niedrożność naczynia czy też zwężenie, a także pomaga określić kierunek przepływu krwi w tętnicach kręgowych oraz ewentualne współistnienie innych chorób – np. zwężenia tętnic szyjnych. W celu uzyskania doskonałego obrazowania miażdżycy kończyn górnych wykonuje się angiografię tomografii komputerowej lub angiografię rezonansu magnetycznego. W celu uzyskania danych dotyczących morfologii oraz czynności naczyń wykonuje się MRI/MRA wzmocnione kontrastem. Dzięki temu możliwe jest m.in. rozróżnienie przepływu krwi w prawidłowym kierunku od kierunku wstecznego, wykrywanie obrzęku ścian naczyń lub nienaturalnych poszerzeń bądź zwężeń w naczyniach w przestrzeni nadaortalnej. Jest to o tyle istotne gdyż mogą się one wiązać zarówno z zapaleniem tętnic, jak i z miażdżycą. Inną procedurą pomocną w obrazowaniu choroby naczyń kończyny górnej jest cyfrowa angiografia substrakcyjna jednakże coraz częściej zamiast niej prowadzi się badania obrazowe angiografii tomografii komputerowej lub angiografii rezonansu magnetycznego.

W leczeniu tego schorzenia zaleca się przede wszystkim wprowadzenie kontroli czynników ryzyka gdyż przyczyniają się one do podwyższenia ryzyka zgonu pacjenta. Niekiedy stosuje się również rewaskularyzację u pacjentów nie wykazujących objawów tej konkretnej choroby ale obciążonych przez chorobę wieńcową (jeśli zostali zakwalifikowani do pomostowania aortalno-wieńcowego z użyciem tętnicy piersiowej wewnętrznej). Pozostali pacjenci, którzy mają objawy zmian chorobowych mogą być z powodzeniem leczeni chirurgicznie oraz wewnątrznaczyniowo. Oba przytoczone tu rodzaje leczenia inwazyjnego w przypadku choroby tętnic kończyny górnej cechują się stosunkowo niewielką liczbą powikłań czy problemów z drożnością naczyń jednakże ponieważ odsetek skuteczności zabiegów wewnątrznaczyniowych jest podobny do zabiegów chirurgicznych to powszechniej stosuje się te pierwsze z uwagi na mniej inwazyjny charakter.